"Miljoenen Nederlanders leven met chronische pijn; artsen spreken van een ‘pijnepidemie’.” Dit was vrij recent nieuws in het NOS Journaal. Voor mij was het geen nieuws; ik ben een van die 3,5 miljoen mensen. Dit bericht gaf me het laatste zetje. Het is tijd om mijn eigen verhaal met jullie te delen. Mijn verhaal laat zien dat iedereen met chronische pijn zijn eigen proces doormaakt, wat niet altijd terugleidt naar het oude leven, maar wel naar een nieuwe manier van omgaan met de situatie.

In 2015 veranderde mijn leven compleet. Daarvoor stond ik volop in het leven: met een gezin, een fijn sociaal leven, parttime werk als grafisch ontwerper en freelance illustrator, en een passie voor sportklimmen buiten op de rotsen. Toen ik moeder werd van mijn eerste kind, kwam alles plots tot stilstand. BAM! Vage spier- en gewrichtsklachten groeiden uit tot een allesoverheersende, constante (zenuw)pijn, gecombineerd met vermoeidheid en stijfheid. Ik kon niet langer staan, lopen, bewegen, laat staan een potlood vasthouden. De pijn werd chronisch en activiteiten die ooit vanzelfsprekend waren, werden een dagelijkse strijd.

De lange weg door de reguliere zorg

De weg naar een diagnose was lang en uitputtend. Ik heb geploeterd, gehuild, geschreeuwd en gerouwd om het leven dat er niet meer was. In mijn zoektocht naar verklaringen en antwoorden bezocht ik tal van artsen, specialisten en behandelaars. Ik onderging onderzoeken, injecties, diverse behandelingen en twee revalidatietrajecten. Elke keer was er weer hoop, maar de teleurstelling was minstens zo groot wanneer die hoop keer op keer vervloog. Er was geen duidelijke diagnose en ook geen oplossing. Ik werd niet serieus genomen, zo voelde dat. En dat voelde eenzaam, heel eenzaam. Tijdens het re-integratietraject wisten keuringsartsen van het UWV ook niet wat ze met mij aanmoesten. Mijn klachtenpatroon paste niet in een ‘hokje’. Nu zie ik mezelf niet graag in een hokje geplaatst worden, maar in dit geval had ik daar heel graag in gezeten. Dan had ik wellicht recht gehad op een WIA-uitkering en daarmee meer ruimte gekregen om met herstel bezig te kunnen zijn. De extra stress en spanningen verergerden mijn klachten.

"De weg naar verlichting” of Medicatie? Nee, dank je

Na jaren zonder vooruitgang kreeg ik in 2019 de diagnose fibromyalgie. Eindelijk iets van erkenning: een woord dat ik aan mijn klachten kon geven. Maar het bracht ook de harde waarheid met zich mee: er is geen simpele oplossing. Medicatie? Nee, dank je. Omdat ik bang was om verslaafd te raken en de controle over mijn lichaam verder te verliezen, koos ik voor een weg zonder langdurige pijnmedicatie. In plaats daarvan ging ik de alternatieve hoek in.

Met behandelingen als osteopathie, manuele fysiotherapie, mindfulness, beoefening van tai chi, innemen van de juiste voedingssupplementen en uiteindelijk PRI-therapie begon ik heel langzaam iets van verlichting te voelen. Vooral dat laatste bracht verandering. Onder begeleiding van Nienke van Emotie als Medicijn onderzochten we de mogelijke rol van emoties in mijn pijnklachten. Dit bleek een keerpunt: ik leerde te zien dat mijn pijn niet alleen fysiek is, maar ook verbonden is met oude emoties die ik onbewust had onderdrukt. Mijn lijf had deze emoties jarenlang vastgehouden tot deze zich een weg naar buiten baanden in de vorm van spierspanning en pijn. Dat gebeurde na mijn eerste zwangerschap, op het moment dat mijn lijf zwakker was.

Het keerpunt

Langzaam kwam er ruimte voor meer activiteiten en stap voor stap leerde ik weer te bewegen. Ik begon met kleine wandelingen, licht fitnesswerk en uiteindelijk hing ik weer aan de klimwand. Dit was niet alleen een overwinning op mijn lichaam, maar ook op de machteloosheid die me jarenlang gevangen had gehouden. Ik voelde me fysiek én mentaal sterker worden. Ook herontdekte ik mijn liefde voor illustreren. Niet meer in opdracht, maar voor mezelf. Illustreren en creëren hielpen me om mijn emoties te verbeelden, mijn pijn een plek te geven en ruimte te maken voor helderheid en rust in mijn hoofd en lijf. Een krachtig hulpmiddel voor verder herstel.

Erica 2.0

En nu, bijna tien jaar later? Ik ben er weer, sta volop in het leven! Chronische pijn is een constante metgezel, maar in veel mindere mate aanwezig. Nu werken achter een bureau met strakke deadlines fysiek onmogelijk is geworden, heb ik mijn creatieve carrière een andere draai gegeven. Ik heb een missie! Kinderen op de basisschool inspireren en hun verbeeldingskracht aanwakkeren. De kracht van verbeelding heeft mij altijd geholpen om mijn weg te vinden en ik geloof dat het een superkracht is die ons allemaal verder kan helpen. Het is méér dan alleen een creatieve vaardigheid; het is een ‘verwonder’-middel dat je kunt inzetten om jezelf af te leiden en rust te geven. Een kracht die ruimte biedt om gedachten en emoties te ontrafelen, nieuwe perspectieven te ontdekken, verhalen te delen en de ander te laten ervaren wat je vindt en voelt.